www.ogwh.fora.pl

domin98

ostatnio zauważyłem że wędkarze mają czasami sposoby se spinningowaniam więc prosiłbym aby wszystkie metody jakie poznaliście spinningowania pisaliście tutaj w tym temacie pozdrawiam ^_^

domin98

ostatnio zauważyłem na innym forum taki tekst

W poniższym tekście zamieściłem wiele informacji dotyczących metody połowu szczupaka metodą spinningową w rzekach różnej wielkości a ponadto jest tu kilka porad odnośnie dobierania sprzętu oraz przynęt. Mam nadzieję że mój tekst pomoże początkującym wędkarzom i życzę im powodzenia w tegorocznych wyprawach na szczupaki.

Na podstawie moich doświadczeń mogę polecić wybór dwu kijów spinningowych: lżejszego, o masie wyrzutowej do 30 g, długości 240 – 300 m oraz cięższego, o długości 270 – 330 m, przystosowanego do przynęt o masie do 50 – 60 g. Obydwa wędziska powinny mieć akcję szczytową (szybką).Wybór długości wędziska dobieramy do warunków łowiska (rzeka, jezioro, wędkowanie z brzegu lub z łodzi).

Średniej wielkości kołowrotek spinningowy wysokiej klasy, dobrze układający żyłkę, z płynnie działającym hamulcem, minimum z dwoma, a jeszcze lepiej z trzema szpulami zabezpieczyć może potrzeby obu typów wędzisk. Na szpulach wygodnie jest mieć następujące rozmiary żyłek: 0,22 i 0,25 (fluo) oraz 0,30 mm lub plecionkę o średnicy 0,16 – 0,18 milimetra. Żyłka fluo służyć ma do prowadzenia przynęt w trudnych warunkach łowiska, pomiędzy zaczepami, roślinnością itp., natomiast plecionka lub gruba mocna żyłka umożliwia głębokie łowienie ciężkimi przynętami w rzekach o silnym nurcie i dużej ilości zaczepów.

Uważam, że wszystkie przynęty są dobre na szczupaki, pod warunkiem że są duże. Spory drapieżnik uderza w duży wabik. Jeśli chcemy złowić ładnego zębacza, nie bójmy się wielkiej wahadłówki czy obrotówki nr 5.
Moimi ulubionymi wabikami są największe rippery Mannsa i duże obrotówki Meppsa z chwościkiem. Wiosną dobre są też woblery srebrzysto – czarne o wysmukłym kształcie i spokojnej akcji.

W małych rzekach i kanałach rzadko można złowić medalowego szczupaka. Można to osiągnąć najczęściej wtedy, gdy rzeczka przepływa przez jezioro lub jest na niej utworzony zbiornik zaporowy. I właśnie z tych zbiorników wchodzą do rzeki na tarło dorodne okazy, które pozostają tam, czasami aż do nadejścia letnich wysokich wód.

Stanowiskiem szczupaka w małych rzekach może być każdy głębszy dołek , osłonięty roślinnością wodną lub nabrzeżną. W ciekach uregulowanych płotkami faszynowymi szczupaki stoją w ich pobliżu, zwłaszcza w miejscach ocienionych przez drzewa, krzewy, a nawet kępy większych traw. Łowienie w małych wodach jest trudne, lecz emocjonujące. Metody połowu szczupaka tym sposobem na niezwykle ostrożnego w nich szczupaka jest łowienie dobrze znanym pstrągarzom sposobem z podchodu. Oczywiście jeden kij, lekki sprzęt i ekwipunek, zachowanie ostrożne i spokojne.

Zanim zbliżymy się do brzegu z dalszej odległości musimy ocenić miejsce, wytypować ewentualne stanowisko szczupaka, wybrać drogę skrytego podejścia do niego i sposób podania przynęty. Nie możemy iść brzegiem rzeki, bo wypłoszymy szczupaka. W tych najczęściej czystych i niegłębokich wodach najlepiej zdają egzamin przynęty lekkie, dające się prowadzić płytko – małe woblery,lekko obciążone rippery i sredniej wielkości błystki obrotowe.

Rzeki średniej wielkości, szczególnie o naturalnym, nie uregulowanym biegu, posiadają wiele stanowisk odpowiadających szczupakowi. Są to, oprócz większych ''głęboczków'' o ciemnym dnie, doły za przeszkodami w nurcie,głębokie korytarze wolnej wody pomiędzy płatami roślinności czy też wreszcie zagłębienia za przekosami.Głębsze wyrwy brzegowe i zatoczki, zwłaszcza porośnięte zanurzoną lub pływającą roślinnością wodną lub zarośnięte trzciną, tatarakiem, pałką wodną odcinki brzegów, są potencjalnymi stanowiskami szczupaków.

W wielkich, nizinnych rzekach szczupaki zajmują typowe stanowiska przez cały rok. Jedyny wyjątek od tej zasady stanowi okres tarła płoci, krąpia, uklei, który gromadzi szczupaki w okolicach tarlisk na intensywne żerowanie. Takie miejsca należy dokładnie obławiać i to w różnych porach dnia. Typowymi stanowiskami szczupaków są ostrogi zwane też główkami oraz utworzone przez nie zatoki z krążącym prądem wirowym.

domin98

jeśli tez by ktoś potrzebował porady jak łowic okonie to tu też ma opis

Tam, gdzie drobnica

Okonie przebywają wszędzie tam, gdzie pojawia się drobnica. Wyskakujące nad powierzchnię rybki oraz unoszące się nad nimi mewy potwierdzają obecność pasiaków. Najpewniejsze miejsca to opadające stoki podwodnych górek, których szczyt znajduje się na głębokości około 3 m od powierzchni wody, oczywiście w okolicach głębszych także można trafić na okonie. W przypadku obławiania górek ważny jest sposób ustawienia łodzi. Kotwiczymy u podstawy podwodnego wzniesienia i posyłamy przynętę na szczyt. Ten sposób jest skuteczny, ale przede wszystkim niesamowicie wygodny. Wpuszczając kotwicę należy zachowywać się cicho, gdyż duże okonie to niesamowicie płochliwe ryby i często zdarza się, że przewrócona torba, termos z kawą, czy przemieszczanie się po pokładzie może skutecznie ograniczyć liczbę brań i przekreślić nasze szanse na sukces. Bardzo dobre miejsca to wszelkiego rodzaju kanty, które oddzielają głęboką wodę od płytszej, a także głębokie przesmyki między wyspami, bądź między wyspą, a brzegiem łowiska. W takich rynnach przyłowem może okazać się piękny szczupak, który zainteresował się naszą przynętą. Pokrywające dno kamienie również zwiastują dobre wyniki, w końcu stanowią naturalne schronienie dla pasiaków. Bardzo dobrymi łowiskami, gdzie duże okonie przebywają przez niemal cały sezon są piaszczyste lub porośnięte roślinnością garby wcinające się w jezioro. W tego typu miejscach łódź ustawiamy z reguły na głębszej wodzie, po czym wykonując rzuty w kierunku podwodnego wzniesienia obławiamy całą ścianę wcinającego się garbu. Praktycznie zawsze doczekamy się pstryknięcia. Są jednak sytuacje, w których okonie opuszczają swoje kryjówki i wybierają się na masowe polowanie. Namierzają drobnicę na płytkich blatach i organizują zbiorową ucztę, która trwa około 10-15 min, po czym gotująca się od wyskoków drobnicy woda nagle zamiera i wszystko wraca do normy. Na takie chwile warto czekać nawet, jeśli trwają zaledwie kilka minut.

Metal, drewno i guma

Wielu wędkarzom przynęty okoniowe kojarzą się z malutkimi twisterkami, czy niewielką obrotówką. Dla mnie okoń jest drapieżnikiem pozbawionym kompleksu wielkości. W sierpniu najwięcej grubych ryb łowię na stosunkowo duże przynęty takie, jak gumy o długości 7-10 cm, wahadłówki, a także smukłe tonące woblery o długości od 5 cm do nawet 9 cm, czy kilkugramowe cykady. Nie jestem w stanie dokładnie przewidzieć, jakie kolory przynęt najlepiej sprawdzą się na Waszych jeziorach, gdyż każda woda rządzi się swoimi prawami. Okonie, szczególnie te największe mają swoje kaprysy i upodobania, jednak mam swoje ulubione wabiki, w które wierzę, które przynoszą efekty niezależnie od zachmurzenia, czy przejrzystości wody. Do takich przynęt należą kopyta w kolorach UV, fluo seledyny, zgniłe zielenie, a także srebrne i przeźroczyste gumy ociekające sporą dawką grubego brokatu. Tak. Właśnie brokat jest w skutecznym łowieniu okoni jednym z niezbędnych czynników. Szczególnie w głębszych akwenach decyduje on o jakości wyników. Skuteczne są również złotawe i miedziane wahadłówki oraz zielonkawe, kremowe i brązowe woblerki. Sprawdzonym sposobem na szybsze sprowadzenie niewielkiego woblera w wybrane partie wody jest doklejenie na spodniej stronie przynęty ołowiu zaciskowego.
Do wakacyjnej przygody z okoniami nie musicie używać sztywnych wędzisk, jednak nie przesadźcie z delikatnością Waszych zestawów. Okoń jest rybą silną i zdarza się, że ostatni odjazd ryby na krótkim odcinku linki, potrafi przerwać żyłkę 0,16 mm, mimo dobrze wyregulowanego hamulca walki. Polecam zastosowanie żyłki o średnicy 0,18-0,20 mm, bądź plecionki nie przekraczającej 0,13 mm. Do łowienia na gumę najlepiej sprawdza się lekko odchudzony, sandaczowy spinnerek o szczytowej akcji, jednak przy łowieniu na wahadłówkę, czy woblerka, najlepsze będą wędziska trochę bardziej miękkie, które skutecznie zacinają brania oraz dają duży komfort podczas holowania ryby.

Okoniowe strategie

Skutecznym wariantem jest ostukiwanie dna miękką przynętą osadzoną na ciężkiej główce, która budzi w drapieżnikach agresję. Szybki opad przynęty pozwala na obławianie sporego obszaru wody, co więcej, pobudza do ataku nawet niechętne do brań ryby. Jeśli ten sposób prowadzenia gumy nie przynosi zamierzonych rezultatów, to kładziemy przynętę na szczycie górki i ,,czeszemy” dno delikatnymi, a czasem dość nerwowymi ruchami szczytówki. Często zdarza się, że okonie unikają agresywnie prowadzonej przynęty, dlatego warto niekiedy wykonać kilka kontrolnych rzutów, prowadząc przynętę delikatnie, subtelnie przesuwając po dnie, czasem przytrzymując w jednym miejscu, po czym wykonując kilka delikatnych, krótkich podskoków. Co dziwne, podczas takiego prowadzenia wiele ryb atakuje gumę, która niemal nieruchomo spoczywa na dnie. Bardzo efektywnym i zarazem skutecznym rozwiązaniem jest obławianie kantów i przestrzeni między wyspami za pomocą wahadłówki. Miedziane lub złote wahadełko świetnie lusterkuje podczas opadu, gdy podbijamy je wysoko nad dno i pozwalamy opaść. Energiczne brania następują zazwyczaj podczas opadu kołyszącego się w toni kawałka metalu. Przypominająca motylka cykada także znajdzie swoich amatorów. Czasem, gdy nic nie pomaga jest to piekielnie skuteczna przynęta, szczególnie, gdy prowadzimy ją bardzo agresywnie z silną falą akustyczną. Opisane techniki są naprawdę skuteczne i z pewnością sprawdzą się także na Waszych łowiskach, jednak dla mnie, o tej porze roku, najpiękniejszą receptą na prawdziwego garbusa są wolno tonące woblerki, które nieraz ratowały mnie przed klęską wakacyjnego łowcy i czarną wizją powrotu z łowiska bez fotki z przystępnym, zawsze ślicznie ubarwionym okoniem. Duże pasiaki, szczególnie wcześnie rano i tuż przed zachodem słońca, urządzają masowe ataki, spektakularne zamachy na pływającą w powierzchniowych partiach wody drobnicę. Nad taflą wody widać czasami spłoszone rybki uciekające przed szeroko otwartymi pyszczkami i wystawianymi nad powierzchnię, nastroszonymi płetwami jeziorowych wyścigowców. Zanim odkryłem prestiż zawieszonego w toni woblera, przeżywałem katorgi widząc dorodne okonie, które za nic mają prowadzoną opadem gumę, czy inne przynęty wyciągane z coraz to głębszych zakamarków mojego pudła. Łowienie na smukłe, wolno opadające przynęty otworzyło mi drogę do sukcesu. Znajdującego się pod powierzchnią wody woblera prowadzimy majestatycznie, z namaszczeniem, wykonując 4-5 obrotów korbką kołowrotka i pozwalając przynęcie opaść. Branie najczęściej następuje w chwili, kiedy przestajemy zwijać linkę. Uderzenie jest zazwyczaj dobrze wyczuwalne, choć zdarza się, że okoń atakuje przynętę z boku, więc należy uważnie obserwować linkę, która w tym wypadku energicznie przesunie się w bok. Podczas łowienia z opadu, jak i penetrowania toni smukłym woblerkiem trzeba zwracać uwagę nawet na delikatne skubnięcia. W odczytaniu bardzo słabych brań pomogą kolorowe szczytówki, które oferuje coraz szersza grupa producentów sprzętu wędkarskiego.

Trudny przeciwnik

Odpowiednie dobranie przynęty, analiza warunków atmosferycznych i nuta wyczucia, która sprawia, że doczekamy się brania to ważny, jednak nie najważniejszy element polowania na garbusy. Duże okonie, czyli takie, które osiągają ponad 35 cm, a czasem nawet ponad 40 cm to nie lada przeciwnicy. Delikatne skubnięcie lub porządne trzepnięcie wyczuwalne na dolniku jest niesamowicie trudne do zacięcia. Trzeba być naprawdę szybkim, choć i to czasami nie wystarcza. Duży pasiak ma podniebienie twarde jak sandacz, a poza tym potrafi rozszerzyć otwór gębowy do imponujących rozmiarów.

By niewielka silikonowa przynęta nie tonęła i nie szurała po dnie z zaczepami trzeba ją "unieść w toni". będziemy do tego potrzebowali zwykłej igły oraz kulki ze styropianu. Za pomocą igły nawlekamy kulkę na żyłkę następnie wiążemy haczyk i zakładamy na niego niewielki twister. Później zostaje już tylko zsunąć styropian bliżej przynęty. Zwróćmy uwagę aby wyporna kulka była na tyle duża aby uniosła nasz wabik w toni. Drapieżniki reagują na przynęty szurające po dnie ale niekiedy kluczem do sukcesu okazuje się wabik powoli unoszący się nad nim.

Zamierzając łowić okonie w jeziorze powinniśmy pamiętać, że występuje on tylko w niektórych miejscach. Dobrze wiedzieć, gdzie mogą przebywać, znacznie ułatwi nam to połów garbusów.

Pierwszym miejscem gdzie niemal na 100% znajdziemy okonie to zatopione drzewo w okolicach brzegu. Szczególnie całe drzewa wraz z koroną są świetną kryjówką dla okoni. Mogą one się tam ukryć przed większymi drapieżnikami. Innymi miejscem są pomosty, gdzie w cieniu okonie mogą przebywać w okolicach drewnianych pali utrzymujących pomost nad wodą. Mniejsze okonie przebywają w trzcinowiskach, Niestety spinningując łatwo tam o zaczep dlatego starajmy się łowić na granicy trzcinowiska, lub w miejscach rzadszych, tak aby uniknąć zaczepu. Większe okonie też można znaleźć w trzcinowiskach ale zwykle gdy następuje wylęg płoci lub uklei. Zasadniczo wszędzie gdzie widzimy wystające z wody rośliny możemy zapolować na okonie. Również kamieniste dno jest dobrym miejscem do połowu okoni. Czasem można też zauważyć na środku jeziora jak okonie gonią ławice uklei.

domin98

tutaj powyżej są opisane przynety i metody

materiały uzupełniające michał podał w temacie media połamania kija Very Happy

domin98

tutaj jest opis najczęstszych przynęt i wędziska

Tarło okonia odbywa się na przestrzeni marca i kwietnia, kiedy woda osiąga temperaturę ok. 8-10 stopni. Ryba dorasta do ok. 2,5-3 kg. Okoń jest typowym wzrokowcem, żeruje stadnie. W dużych i średnich jeziorach okonia szukamy w partiach przybrzeżnych w okolicach pomostów, zalanych drzew i trzcinowisk. Dobrymi łowiskami są też łączki podwodne oraz okolice górek. Poławiany jest również w tzw. toni sielawowej.

W zbiornikach zaporowych dobrymi miejscówkami połowu tej ryby są płycizny, gdzie do tarła gromadzą się płocie i leszcze, okolice trzcinowisk i roślinności zanurzonej, jak również okolice twardego i kamienistego dna. Najczęściej jednak szukamy go w okolicach starego koryta rzeki, przegłębień i karczowisk. W dużych rzekach okoni szukamy wzdłuż kamienistych ostróg, opasek, starorzeczy, zatopionych traw i wszędzie tam, gdzie występują materace faszynowe.

Najskuteczniejsze przynęty na okonia to błystki obrotowe w srebrnym, żółtym i innych jaskrawym kolorze, koniecznie w kropki i paski. Sprawdzają się także małe woblery oraz cała gama przynęt miękkich, takich jak twistery, rippery - w różnych wielkościach. Najskuteczniejszą metodą połowu okonia jest boczny trok, przy użyciu główki jiggowej oraz błystki obrotowej i woblerów.

Połów Okoni

Do połowu z brzegu stosujemy spinning długości 2,70 m do 3m, o akcji parabolicznej tzw. wklejankę, natomiast z łodzi – wędki o długości 2,50-2,70 m, o akcji parabolicznej i szczytowej. Wybieramy małe i średnie kołowrotki koniecznie z precyzyjnym hamulcem. Łowimy żyłkami od 0,12 do 0,16 dobrej jakości, do połowu metodą jiggową oraz woblerami stosujemy wyłącznie cienkie plecionki od 0,6 do 0,8 mm.

domin98

tutaj są metody sumowe ^_^

Jak wiemy Sum jest rybą bardzo waleczną, z którą nie jeden wędkarz miał problemy. Aby dobrze sie przygotować na suma potrzebujemy dobrego sprzętu oraz musimy obrać na jaką metodę chcemy go łowić. Postaram się to krótko opisać.

Jeśli chodzi o metodę żwycową, wędzisko powinno mieć długość od 2,5 do 3 metrów i masę wyrzutu 300 do 400 g, dobry kołowrotek z precyzyjnym hamulcem z conajmniej 150 metrowym nawojem plecionki o wytrzymałości minimum 30 kg (jeśli chodzi o rzeki) natomiast na dużych zbiornikach i jeziorach na bardzo duże okazy powinniśmy zwiększyć długość nawoju plecionki do cojanmniej 200 metrow oraz grubość do wytrzymałości minimum 50 kg . Spławik o wyporności 300-500 g , duży przelotowy cięzarek , krótki 30-40 cm kewlarowy przypon o wytrzymałości minimum 40 kg na którym zamontowane są pojedyńczy hak na który zakładamy żywca oraz znajdująca się pod nim kotwica. Proponuję też samą kotwiczkę na którą można założyć żywca. Haczyk i kotwica powinny być dobrane wg. potrzeby wędkarza.

Na metodę gruntową powinniśmy posiadać wędzisko dł. conajmniej 3 metrów , dobry conajmniej 4 łożyskowy kołowrotek z precyzyjnym hamulcem , plecionke o dł. conajmniej 150m i wytrzymałości minimum 25 kg , koszyk zanętowy ( sprężyna) , 20 cm kewlarowy bądź z plecionki przypon o wytrzymałości od 18 do 22 kg, haczyk , który wędkarz powinien dobrać wg. uznania. Dodam im większa grubość plecionki tym większa grubość przyponu i na odwrót.

Jeśli chodzi o metodę spiningową powinniśmy posiadać wędzisko długości 2,75-3 metrów i masie wyrzutu 30-60 g , kołowrotek wielkości 40 z precyzyjnym hamulcem o nawoju plecionki dł. 150-200 metrów oraz przypon twz. stalkę.
Skuteczne przynęty to: duże rippery (6 calowe), blachy wahadłowe 15-20 cm, duże woblery oraz twistery.

domin98

tu kolejny opis dzisiaj łowienia sandacza

andacz to , tajemniczy i jakże waleczny bywalec naszych wód. Swoją pierwszą przygodę z tym drapieżnikiem rozpocząłem nad Zalewem Zegrzyńskim. Mętnooki jest rybą niebywale ostrożną i trudną do złowienia, a jednak….. wartą poświęcenia czasu i uwagi. Stosuję dwie metody połowu sandacza: spinning –w dzień oraz gruntówka -nocą.

Do spiningowania stosuję:
- Wędzisko DRAGON MYSTERY XT Feeling Zander o dł. 2,60 m;
- Plecionkę 0,16-0,18 lub żyłkę 0,20 spinningową;
- Kołowrotek Cormoran RODEOGTI 11PiF;
- Przynętą są wszelkiego rodzaju rippery i twistery (najlepiej sprawdzają się kopyta).

Mętnooki jest rybą która szczególnie ukochała sobie przynęty gumowe. Zadaniem wędkarza jest właściwie prowadzić zestaw ( najlepiej tuż przy dnie, w strefie żerowania tejże ryby) i odpowiednio wstrzelić się z kolorem przynęty ( na zdjęciu moje ulubione przynęty).

Gruntówka:
- Wędzisko gruntowe 3.60-3,90 m;
- Kołowrotek najlepiej z wolnym biegiem szpuli;
- Plecionka 0,20-0,23 lub żyłka 0,23-0,25 typu Fedder;
- Krętliki, przypon dł. 25-50 cm, ciężarek na krętliku dopasowany w zależności od charakteru łowiska i prądu wody kotwiczki podwójne sandaczowe ( jak na zdjęciu poniżej);
- Najlepszą przynętą są uklejki (główny pokarm tego drapieżnika).

Podczas wędkowania gruntowego należy pamiętać o bardzo ważnej rzeczy: sandacz bierze przynętę bardzo specyficznie. Następuje mały słabiutki odjazd (po którym wielu wędkarzy panikuje i od razu zacina), następnie jest krótka przerwa, po której jest kolejny odjazd nieco silniejszy-zachowajcie zimną krew! Kolejna przerwa i po niej trzeci odjazd na maxa -teraz następuje zacięcie ryby i udany hol. Przepiękny drapieżnik ląduje w podbieraku a jego oczy nocą świecą jak dwie prawdziwe perły.